Zachowek dla nienarodzonego dziecka

Dziecko, które zostało poczęte za życia spadkodawcy i urodziło się po jego śmierci nabywa prawo do zachowku nawet jeśli spadkodawca nie wiedział o jego istnieniu.

Zachowek dla nienarodzonego dziecka

Załóżmy, że mamy do czynienia z następującym stanem faktycznym: Pan Kowalski sporządza testament w którym do całego spadku powołuje swoją córkę oraz jednocześnie wydziedzicza swojego syna. Pół roku po śmierci Pana Kowalskiego wydziedziczonemu synowi rodzi się dziecko, które było poczęte gdy jeszcze żył. Pan Kowalski nie wiedział o jego istnieniu.

Stosownie zaś do art. 927 § 1 k.c. nie może być spadkobiercą osoba fizyczna, która nie żyje w chwili otwarcia spadku, ani osoba prawna, która w tym czasie nie istnieje, jednakże według § 2 tego przepisu dziecko w chwili otwarcia spadku już poczęte może być spadkobiercą, jeżeli urodzi się żywe. Jako spadkobierca jest więc traktowane także dziecko poczęte w chwili otwarcia spadku (tzw. nasciturus). Warunkiem jednak by przystąpiło ono do grona spadkobierców jest poczęcie przed śmiercią spadkodawcy i żywe urodzenie. Otwarcie spadku następuje w chwili śmierci spadkodawcy (art. 924 k.c.).

Skoro zaś dziecko w opisanym przeze mnie przypadku urodziło się 6 miesięcy po śmierci spadkodawcy to niewątpliwie w chwili otwarcia spadku zostało już poczęte. Fakt, że urodziło się żywe oznacza zaś, iż mogłoby dziedziczyć po swoim zmarłym dziadku, a zatem mogło również być uprawnione do zachowku po nim.

Zatem, zachowek dla nienarodzonego dziecka to nie mit.

Dziecko, które narodzi się po śmierci spadkodawcy, może dziedziczyć i może nabyć prawo do zachowku o ile zostało poczęte za życia spadkodawcy.